William Kuijpers
We kennen allemaal het gevoel van missen. Het missen van je vriendjes of vriendinnen als je van school veranderd. Het missen van je vader, moeder, opa of oma als deze komt te overlijden. Het voelt als een steen op je maag. William is nog niet eens geboren als het vliegtuig van zijn vader Wim bij een bombardement op Duitse V1 installaties wordt neergehaald. Wim Kuijpers heeft er alles voor over om te vechten tegen de Duitse bezetting. Hij reist via Zwitserland, Amerika en Canada om zich uiteindelijk in Engeland aan te komen en daar wordt opgeleid tot boordschutter op een bommenwerper. In zijn afscheidsbrief schrijft Wim aan zijn vrouw Audrey: “Als de luchtvaartautoriteiten je komen vertellen dat ik dood ben, wees dan niet al te verdrietig, mijn liefste. Het is oorlog. En als mijn land om mijn leven vraagt, dan zal ik het geven”. Verder spreekt hij de hoop uit dat zijn vrouw een nieuwe liefde vindt en ze een zoon krijgen. Hij weet dan nog niet dat zijn vrouw zwanger is, van een zoon, William. Als iemand weet was missen is, dan is het Audrey. Al die tijd dat zij zwanger is heeft ze geen contact met Wim. Het was een tijd zonder mobiele telefoons of internet. Er is niets mooiers dan je man vertellen dat je zwanger bent. Het gevoel van missen en de zorgen over hoe het met Wim gaat zijn bijna ondragelijk. Zelfs als het bericht van zijn dood haar bereikt houdt ze moed. Ze wil zijn graf eest zien en dan pas geloven. Jaren later en veel te vroeg overlijdt hun zoon William aan kanker. Audrey strooit de as van hun zoon uit bij het graf van zijn vader. Nu zijn ze eindelijk samen zegt ze. Audrey mist nu niet alleen haar man maar ook haar zoon. Wat overblijft is een brief met daarin die liefdevolle hartenwens van Wim: “je moet niet je hele leven aan mij blijven denken. Geniet van het leven. Zoek een man die je respecteert en van je houdt. Geef hem je liefde en geniet”. Audrey hertrouwde, maar bleef altijd deel uitmaken van de familie Kuijpers.
Jan Kars